هر چه ديشب زغمم با همه گفتم کم بود

گويي اسرار دلم را همه کس محرم بود

ابر چشمم خبر از آمدن باران داد

باز همراه شب و باد خزان خواهم بود

شعله شمع وجود جگرم را سوزاند

کي در آن خلوت شب سوخته را همدم بود

باغ از رويش گلهاي بهاري خالي

هر چه بودش همه پائيز و سکوت و غم بود

دردهاي دل من بيشتر از لحظه هاي پيش

مي شد گريه ، فقط گريه ؛ بر آن مرهم بود

فصل باران بهاري شد و اما افسوس

بارش آن به کوير دل من ، نم نم بود