براستی که خداوند حکیم و صاحب قدرت است!!!   

   خداوند متعال «هستی» محض است. لذا هیچ گونه نقص، نیستی و شری به او راه ندارد. پس، خیر محض است و هیچ شری از او صادر نمی‌گردد. «سبحان الله – منزه است خداوند» و یا بهتر است بگوییم "صدق الله العلی العظیم" راست گفت خداوند بزرگ و بلندمرتبه". بر همین اساس نتیجه می‌گیریم که آن چه خداوند علیم، حکیم و کریم آفریده است – که از آن جمله قوا و استعدادها و کشش‌های نفسانی یا روحانی بشر می‌باشد – نه تنها خوب است، بلکه لازمه‌ی وجود، زندگی و رشد اوست.

اسلام عزیز به هیچ وجه مانند مسیحیت و یهودیت تحریف شده و رهبانیت تصنعی، نه تنها امیال نفسانی را مردود و محکوم ندانسته و امر به محبوس و تعطیل نمودن آنها نمی‌نماید، بلکه استفاده‌ی درست از آنها را از نشانه‌ی کمال آدمی بر می‌شمرد. به عنوان مثال:

در اسلام میل به جنس مخالف و شهوت جنسی نه تنها بد و مذموم نیست، بلکه از لوازم حیات دنیوی و لذات اخروی شمرده است. همین طور است میل به «غنا» اعم از مادی یا معنوی (مثل غنای در ثروت دنیوی یا علم و ایمان). اگر میل به «غنا» و توانگری نباشد، انسان هیچ تلاشی برای رفع نیازها و رشد خود انجام نمی‌دهند و مسلمانان با قبول فقر و بدبختی، ذلت را به جان می‌خرند! یا میل به تناسل و تداوم بقا که در همه‌ی حیوانات نیز وجود دارد، در انسان نیز با شدت بیشتری و متکی بر هدفمندی و عقل وجود دارد. لذا خداوند متعال می‌فرماید که من خود محبت به شهوات متفاوت مثل: زن، اولاد، طلا و ... را در انسان قرار دادم. چرا که همه این امیال از ملزومات حیات دنیوی و آزمایش‌های اوست:

«زُیِّنَ لِلنَّاسِ حُبُّ الشَّهَواتِ مِنَ النِّساءِ وَ الْبَنینَ وَ الْقَناطیرِ الْمُقَنْطَرَةِ مِنَ الذَّهَبِ وَ الْفِضَّةِ وَ الْخَیْلِ الْمُسَوَّمَةِ وَ الْأَنْعامِ وَ الْحَرْثِ ذلِکَ مَتاعُ الْحَیاةِ الدُّنْیا وَ اللَّهُ عِنْدَهُ حُسْنُ الْمَآبِ» (آل عمران - 14)