ببخشید دیر
اومدم. ولی قبل از ارائه ی مطلبی دیگر ,باید نظر شخصی ام رو در رابطه با حرفای جناب
دکتر شریعتی عرضه بدارم!
به نظر من
ما انسانها توی زندگی مون باید مثه آدمی باشیم که توی یه کلبه ای زندگی میکنه که
این کلبه کلی پنجره داره. یعنی از همه طرف پنجره داره و اون پنجره ها میتونه مصداق
دید های آدم باشه به زندگی. مثلا تصور کنید اگه اون کلبه توی یه باغ باشه و
فقط من نوعی برم و از یه یکی از اون پنجره
ها به باغ نگاه کنم , آیا از اون باغ لذت میبرم به خصوص اگه اون پنجره به طرفی باز
بشه که درخت های اون منطقه حالا به هر دلیلی خشک شده باشن! اون موقع من میتونم هر
روز از اون پنجره فقط به باغ نگاه کنم و زندگی کنم؟؟؟ خوب مسلمه که نمیشه , چون
کلافه میشم. پس باید همه پنجره ها رو وا کنم و نگاه کنم , اون وقته که می تونم
تصمیم بگیرم که آیا اون باغ قشنگ و خوب هست یا نه!
از نظر
منم دکتر شریعتی فقط از یه دید به زندگی زنها نگاه کرده و اینو نوشته!
یه مثال
میزنم . مثلا کدوم مردیه که از نعمت شیر دادن به بچه برخوردار باشه(حالا اون آقاهه
یه استثنائه!). به نظر شما این یه نعمت نیست که فقط خانمها ازش برخوردارن؟ کدوم
آقاییه که بتونه یه بچه رو در خودش پرورش بده؟
باز این یه نعمت نیست ؟؟ که البته و صد
البته میدونم که اکثر خانمها از داشتن این مواهب لذت میبرن. چرا میگند بهشت زیر پای
مادران است؟؟ چرا نمیگن پدران؟؟
اینها سوالات
و دیگاههایی است که محدود نیستن و ما با نگاه به همه ی جوانب و همه ی دریچه ها
میتونیم زندگی را با لذت پیش ببریم.
بیایید بیشتر
در خلقت خود بیندیشیم.
سربلند و پیروز باشید.
